نقل شده كه يهود مدينه و نصاراى نجران انتظار داشتند كه پيامبر اسلام (صلي الله عليه و آله) همواره در قبله با آنها موافقت كند، هنگامى كه خداوند قبله مسلمانان را از بيت المقدس به سوى كعبه گردانيد، آنها از پيامبر (صلي الله عليه و آله) مايوس شدند (و شايد در اين ميان بعضى از طوائف مسلمانان‏ ايراد مى‏كردند كه نبايد كارى كرد كه باعث رنجش يهود و نصارى گردد). آيه فوق نازل شد و به پيامبر اعلام كرد كه اين گروه از يهود و نصارى نه با هماهنگى در قبله و نه با چيز ديگر از تو راضى نخواهند شد، جز اينكه آئين آنها را دربست بپذيرى. بعضى ديگر نقل كرده‏اند كه پيامبر (صلي الله عليه و آله) اصرار فراوان داشت كه اين دو گروه را راضى كند، شايد اسلام را پذيرا گردند، آيه فوق نازل شد و به پيامبر (صلي الله عليه و آله) اعلام كرد كه اين فكر را از سر بدر كن، چرا كه آنها به هيچ قيمت راضى نخواهند شد جز آنکه از آئين آنها پيروي کني.